eFolk.pl

Grupa Blue Dew powstała w 1988 roku w Holandii i do dziś występuje w tym samym składzie.
Ich muzyka, to unikalne połączenie irlandzkiego folka i amerykańskiej muzyki bluegrass. To właśnie ta druga muzyka była początkowo powodem, dla którego grupa Holendrów zainteresowała się folkiem. Na dzień dzisiejszy mają w reperuarze około pięćdziesięciu piosenek w tej stylistyce, zanim jednak do tego doszło wnikliwie studiowali korzenie bluegrass, oraz ich związki z muzyką irlandzką.
Oprócz tradycyjnych irlandzkich i amerykańskich piosenek i tańcow grupa wykonuje też własne kompozycje.
Dyskografia zespołu obejmuje trzy albumy – nagrany w 1995 roku „From Tennessee to Galway”, w 1998 „Blue Dew on Irish Grass” i „Life`s Other Side” z 2001 roku. W 2003 roku ich nagrania znalazły się na składance „European Bluegrass, volume 1”.

Skład zespołu:
Marius Klein – wokal, chórki, gitara, mandolina i bouzouki
Pim Leutholff – wokal, chórki, banjo, gitara i bodhran
Wendy van Zomeren – chórki i skrzypce
John Beumer – wokal, chórki, gitara basowa i harmonijka ustna
Sijtze Malda – akordeon, bodhran i drewniane łyżki

Oficjalna strona zespołu: www.bluedew.nl

Zespół z jednej strony brzmi dość folkowo, z drugiej wykonuje niemal wyłącznie współczesne kompozycje – w większości członków zespołu.
Grupa powstała na przełomie 1989 i 1990 r., był to wówczas swoisty ewenement. Wystartowali z tematycznym meteriałem o piratach – „Jolly Roger, czyli życie i śmierć pod piracką banderą, częśc tego materiału trafiłą na pierwszą kasetę zespołu („Jolly Roger”). Tematyka utwórów zaważyła na ich dalszej twórczości, można by ich nazwać przedstawicielami „pirackiego folku”.
Pod tym względem przypominają nieco amerykańską grupę The Jolly Rogers. Mimio iż świat piratów dominuje w tematyce utworów Mietków, to zdarza im się też wykonywać normalne piosenki morskie.
Od początku za warstwę tekstową odpowiadają przede wszystkim Krzysztof Lebionko i Piotr Kowalewicz, zaś muzykę pisali Krzysztof Lebionko, Waldemar Krasowski, Krzysztof Mikiciuk oraz Piotr Kowalewicz.
Wspomniana pierwsza kaseta zespołu – „Jolly Roger” to już dziś niemal klasyka. Druga kaseta nosiła tytuł „Ucieczka z Nassau”, a na początku 2001 ukazała sie (ze sporym opóźnieniem) kaseta i płyta „Spisek Collinsa”.

Agghir to grupa z Limousin, miejscowości w południowo-zachodniej Francji. Jak twierdzą, ziemie z których się wywodzą leżą na pograniczu północnej i południowej kultury europejskiej. Jako że na ziemiach tych bardzo długo zamieszkiwali Celtowie, najpierw opierając się Rzymowi, a później światu chrześcijańskiemu, w muzyce grupy Agghir obecne sa elementy pogańskich inspiracji. Sięgająteż do celtyckiej tradycji
Instrumentarium grupy łączy tradycyjne ludowe flety, dudy i lirę korbową z bardziej rockowymi brzmieniami gitar (elektrycznych i akustycznych), basu i perkusji. Dodatkowym instrumentem wzbogacającym brzmienie grupy jest delikatny żeński wokal.

Najlepsza strona o zespole: www.agghir.free.fr

De Dannan jest niewątpliwie jednym z najbardziej znanych zespołów w całej historii irlandzkiej muzyki folkowej. Sa współodpowiedzialni (wraz z The Chieftains, Planxty i The Bothy Band) za ogromny wzrost popularności irlandzkiej muzyki ludowej we wczesnych latach 70-tych.
Korzenie muzyki De Dannan tkwią w Connemara Gaeltacht (w obszarze tym posługiwano się językiem irlandzkim). Tam właśnie późniejsi członkowie zespołu muzykowali razem w Hughes’ Pub w Spiddal. Spotkali się tam Frankie Gavin (skrzypce, flety, tin whistle), oraz Alec Finn (gitara, bozouki).
W nagraniu pierwszego albumu zespołu (w którego skład weszli również Johnny „Ringo” McDonagh – bodhran, Charlie Piggott – mandolina, banjo) pojawiła się też śpiewaczka, Dolores Keane. Śpiewała ona później na kilku albumach zespołu i nagrania z jej udziałem na pewno zasługują na uwagę.
De Dannan miało dobrą rękę do młodych talentów. Pojawili się tam akordeoniści: Jackie Daly, Mairtin O’Connor i Aidan Coffey, gitarzysta Brendan O’Regan, skrzypaczka Caroline Lavelle i oczywiście wspomniana już Dolores Keane. Oprócz niej wokalistkami kapeli były: Maura O’Connell, Mary Black i Eleanor Shanley.
Trzy spośród albumów De Dannan („Star-Spangled Molly” z 1981, „Song for Ireland” z 1983 i „Ballroom” z 1987 roku) uzyskały nagrody brytyjskiego Narodowego Stowarzyszenia Niezależnych Wydawców i Dystrybutorów dla najlepszej płyty w kategorii „Celtic/British Isles”. Wyróżnienie to jest o tyle ważne, że żaden inny zespół z Irlandii nie otrzymał go aż tyle razy.

Niemiecki zespół Lady Godiva to reprezentanci popularnego w tym kraju celtyckiego rocka z lekko punkowym zabarwieniem. Podobnie jak w twórczości Fiddler’s Green, tak i w piosenkach Godivy mamy do czynienia z folkiem podrasowanym elektrycznymi brzmieniami, z szybkimi piosenkami, oraz elemantami ska, a nawet country.
Muzyka tego typu ma swoich zwolenników i wrógów. Pierwszym Lady Godiva spodoba się na pewno, bo to dobry zespół, drudzy (tzw. folkowi ortodoksi – pozdrawiam) narzekać będą na to co zwykle, czyli rock and rolla.
Zespół ma na swoim koncie cztery wydawnictwa – „Whisky yor the devil”, „Tales of kings and boozers”, „Gambling Again” i najnowsze „Red Letter Day”. Trzecia płyta była koncertówką. Słuchając albuów studyjnych można dojść do wniosku że zespół stale się rozwija, co jedynie dobrze wróży kolejnym płytom.
Lady Godiva to kapela założona w 1994 roku, w czasach kiedy za sprawą popularności The Pogues wielu ludzi chwyciło za instrumenty. Członkowie tej kapeli przyznają się otwarcie do tej fascynacji, choć w ich muzyce raczej nie ma wyraźniejszych śladów kopiowania „poguesowego” stylu. Zaczynali od grania na okrągło „Dirty Old Town” i „Whiskey in the Jar”, na których uczyli się grać, dziś piszą własne utwory i ciekawie aranżują tradycyjne.

Skład kapeli:
Andreas Beckmann – wokal
Thomas Rünker – tin whistle, wokal
Ingo Schwingheuer – gitara, banjo, mandolina
Christian Eickel – akordeon
Michael Schweineberg – gitara, gitar akustyczna, chórki
Lars Schneider – gitara basowa, chórki
Thorsten Donner – perkusja

Tears for Beers istnieje od ponad dziesięciu lat. Początkowo zespół nosił nazwę Ten Beers After i zdobył siebie niełaskę północno-niemieckiej sceny folkowej.
Po roku zmienili nazwę na Tears for Beers. Powodem było to że istniał już w Bremie zespół tak się nazywający, po zmianie nazwy nie było już problemów z północną sceną. Członkowie Tears for Beers nie byli debiutantami. Wszyscy grali jużwcześniej w innych lokalnych zespołach.
Roland przyszedł punkowego zespołu Me + The Boys, w którym grał też Ebby. Lar i Nis odeszli z innego zespołu i założyli deut folkowy. Stali się siłą napędową nowego bandu, do którego doszli Roland i Ebby. To ustaliło nowy kierunek: folk rock. Zespół skupił się głównie na tradycyjnej muzyce Irlandii i Szkocji.
Tears For Beer szdobywali coraz więcej entuzjastów. Pierwsza płyta grupy , zatytułowana „Tears For Beers” powstała w 1992 roku. Pierwszy nakład 1.000 egz. szybko się wyczerpał i był dwukrotnie wznawiany. Zespół zebrał dobre recenzje i zagrałsporo koncertów, głównie w północnych Niemczech.
Zespół pojawił się też w Tallinie (Estonia), Danii i Irlandii, koncertował też z Torfrock i The Hooters.
Kolejne albumy: „Cracky Bones” z 1994 i „Mud Water Dance” z 1999 roku prezentują zespół już dobrze zgrany i podążający własną ścieżką.
Muzyka w ich wydaniu to taki folkrockowy przekładaniec. Są tam elementy country, bluegrass, hillbilly i reggae, koegzystujące z tradycyjnym irlandzkim i szkockim folkiem i rockiem.

Amerykański zespół The Jolly Rogues ma swoją własną receptę na folk. Wykonują pieśni z tradycyji irlandzkiej, szkockie, angielskiej i amerykańskiej, głównie z XVIII i XIX wieku. Irlandzkie „rebel songs” towarzyszą tam pieśniom z amerykańskiej wojny domowej. Marynarskie szanty zaś przeplatają się z balladami i piosenkami dla dzieci.
Na dodatek członkowie zespołu podczas występów przebierają się w barwne stroje z opiewanych epok. Piosenkom towarzyszą często opowieści z nimi związane.
Zespół występuje na festiwalach folkowych i żeglarskich, głównie w Stanach Zjednoczonych. Lider grupy – Jim Murray występował też z Tommy Makemem i z komikiem Jimmy Tinglem na koncertach z okazji „Sail Boston 2000”. Zaś skrzypek – Paul Harty znany jest też ze współpracy z grupami St. James Gate, Quarter Moon i Blunt Instrument.

Skład zespołu :
Jim Murray – wokal, gitara i mandolina
Al Hicks – wokal, gitara i banjo
Paul Harty – skrzypce i gitara
Mike Ryan – werbel wojskowy, indiańskie i irlandzkie bębny

Oficjalna strona zespołu: www.americaninsuranceagency.com/bark.htm

Kochankowie Rudej Marii

Czołową postacią zespołu jest wokalistka i autorka tekstów – Wanda Staroniewicz, zwana popularnie „Duśką”. Jest ona znana przede wszystkim z piosenek pisanych z bratem – Wojciechem. Całkiem niedawno ukazała się płyta dokumentująca wykonania duetu znanego jako Salon Duśki i Wojtka – album nosi tytuł „Papierowe pałace”. Od tej płyty też zaczęła się przygoda z Kochankami Rudej Marii.
Tak się kiedyś złożyło, że zarówno płyta, jak i artystka, pojawiły się w sopockiej „Kawiarence Pod Żaglami”. Kiedy udało się raz namówić wokalistkę do zaśpiewania, szybko zrodził się pomysł, żeby coś zrobić dalej. Jedną z piosenek, które wóczas wypłynęły na światło dzienna była „Ballada o Rudej Marii Latarniczej”, utwór któremu nowa grupa zawdzięczała swoją nazwę. Początkowo obok Wandy Staroniewicz tworzyli go Maciej Kostecki i Andrzej Kadłubicki, wkrótce dołączyła do nich Maria Kozłów.
Repertuar zespołu to piosenki opowiadające różne historie z morza i o morzu w subtelnej, poetyckiej oprawie. Grupa pojawiła się na wielu festiwalach piosenek żeglarskich i z powodzeniem brał a udział w kilku konkursach.

Skład Zespołu:
Wanda Staroniewicz – śpiew, autorstwo
Maria Kozłów – skrzypce
Andrzej Kadłubicki – flażolety
Maciej Kostecki – gitara

Chudoba to jeden z zespołów, który miał duży wpływ na rozwój muzyki folkowej w Polsce. Przez wiele lat swojej działalności na rynku muzycznym, Chudoba dopracowała się własnego, rozpoznawalnego od pierwszych taktów, specyficznego stylu muzycznego. Zespół po latach działalności okrzepł, nabrał doświadczenia a muzycy to rasowi „folkmani”, wiedzący co chcą przekazać słuchaczom za pomocą swojej muzyki. Chudoba to przyjaciele wędrujący własnymi muzycznymi ścieżkami, radość grania i niczym nieograniczona twórcza ekspresja.

Grupa powstała w 1993 roku z inicjatywy grupy studentów Uniwersytetu Wrocławskiego, zafascynowanych muzyką folkową . Od początku istnienia grupa brała udział w wielu festiwalach i wydarzeniach kulturalnych, zdobywając nagrody i wyróżnienia. Poza Polską Chudoba koncertowała w Austrii, Belgii, Czechach, Niemczech, Norwegii, USA, we Włoszech i na Węgrzech. Występowała m.in. w TVP i TV Polonia, austriackiej telewizji 3SAT, Polskim Radio i belgijskim Radio 1.

W 1998 roku zespół zdobył Grand Prix pierwszej polskiej edycji Konkursu Muzyki Folkowej „Nowa Tradycja” zorganizowanego przez Polskie Radio w ramach współpracy z Europejską Unią Radiową. Rok później Chudoba reprezentowała Polskę na The New Tradition EBU Folk Festival w Dranouter (Belgia). W roku 2000 jako jedyny polski wykonawca wystąpiła na prestiżowych targach muzycznych The Worldwide Music Expo WOMEX w Berlinie. W 2006 roku Chudoba udanie reprezentuje Polskę, od strony muzycznej na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej, będąc jedną z gwiazd na Etno Cup Day w Hanowerze.

Sami o sobie
Folk jest dla nas czerpaniem radości z ludowej muzyki. Radość muzykowania daje nam dzielenie się żywiołem i liryzmem zachowanymi w tradycyjnych pieśniach i melodiach. Gramy tylko na instrumentach akustycznych, również ludowych – bo wydobywają z tej muzyki jej pierwotną witalność, która prowokuje tak do tańca jak i najprostszych wzruszeń.

Gramy i śpiewamy nasze własne aranżacje melodii i zapisów wokalnych tradycyjnych pieśni Europy Środkowej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej: polskich, a także słowackich, morawskich, ukraińskich, łemkowskich, huculskich, cygańskich, bułgarskich, macedońskich, serbskich, rumuńskich, żydowskich i węgierskich.

SKŁAD ZESPOŁU
Małgorzata Otrocka – skrzypce, śpiew
Katarzyna Ryszewska – śpiew
Sylwia Świsłocka-Karwot – śpiew, przeszkadzajki
Robert Ruszczak – śpiew, akordeon, mandolina, sopiłki
Jacek Ryszewski – gitara klasyczna, śpiew
Janusz Wawrzała – bębny wszelkiej maści, śpiew
Mirosław Mały – kontrabas, śpiew

MUZYCY WSPÓŁPRACUJĄCY

Barbara Ulatowska – skrzypce
Robert Szydło – gitara basowa

Tomasz Kłos – saksofon, klarnet

W latach 1995-96 Chudoba nagrała dwie kasety – „Graj muzyka” i „Nasza polka” (FolkTime). Wybór z tego materiału złożył się na płytę CD „Nasza muzyka”, wydaną w roku 1999 przez Pomaton EMI (nominacja do Folkowego Fonogramu Roku 1999). W Niemczech płytę „Chudoba – Polkas, Lullabies & Wedding Songs” wydała wytwórnia WeltWunder (2000). Muzyka zespołu znalazła się również na kilku innych wydawnictwach w Polsce, Niemczech i Austrii . W 2003r płyta zespołu CD „Już się rozziedniewa”. Rok 2005 to wspólny projekt z Bente Kahan i płyta „Bente Kahan presents: Sing With Us In Yiddish”. Pomiędzy 2005 i 2011 rokiem grupa zagrała wiele koncertów w kraju i za granicą. Pod koniec roku 2011 zespół rozpoczął pracę nad swoją nową płytą.

adres oficjalnej strony zespołu: www.chudoba.info.pl

Rzepczyno jest jednym z pierwszych i najciekawszych zespołów w Polsce, który w profesjonalny i niebanalny sposób zintegrował polską muzykę ethno z energiami muzyki rockowej.
Tradycyjne tematy muzyczne zostały przez grupę dostosowane do formy progresywnego pop-rocka, a dodatkowa forma artystycznej ekspresji stały się teksty oparte na ludowych piosenkach. Wyróżniającym elementem muzyki Rzepczyna są świetne aranżacje, łączące instrumentarium rockowe z tradycyjnymi brzmieniami folkowymi (skrzypce, akordeon) i wokalami, co sprawia, ze zwłaszcza na koncertach ich soczysta, różnorodna stylistycznie i energetyczna muzyka jest entuzjastycznie odbierana przez każda publiczność.

Skład zespołu:
Adam Tepurski – gitary, śpiew
Bartosz Grudziński – perkusja
Jan Sokolnicki – akordeon, śpiew
Karolina Żuk – śpiew
Oskar Frydrych – bas, śpiew
Przemek Treszczotka – skrzypce
Paweł Tomaszewski – gitara